Ik voel dat ik echt even een punt moet zetten, een streep.
Onder alles wat ik dacht te zijn en niet te zijn.
Ik voel dat ik alles even echt los mag laten,
om te kunnen voelen wat mij nog dient en wat niet meer.
Laagje voor laagje word ik steeds meer mezelf.
En hoef ik niks anders te zijn dan mezelf.
Ben ik steeds meer okay met wat er is en wie ik ben.
Dit laagje is echter een stugge. Een hardnekkige.
Ik voel alsof ik verdwijn, smelt en ik geloof dat dat ook precies is wat nodig is.
Die ‘ik’ is niet mijn ware ik; het is mijn bange ego.
Dus ik ga er even helemaal zijn voor haar.
En dat is op dit moment een full time job.
Liefdevol pak ik haar hand, stel ik haar gerust en troost ik haar.
Ik ga naast haar zitten, in die grote leegte in mijn onderbuik
en samen zitten we daar, te voelen wat er gevoeld wil worden.
Zonder oordeel, zonder weerstand,
alles aankijkend wat zich laat zien.