Herken je dit? Ik word steeds meer door het leven uitgenodigd om de discussie in mezelf over goed en fout en positief en negatief te overstijgen. Want juist mijn streven naar perfectie en geluk en dat alles maar leuk moet zijn, zorgt ervoor dat ikzelf bepaalde stukken van mezelf buitensluit. Stukken die natuurlijk zijn, menselijk. Stukken waar ik het volgende over denk: ‘Ik wil dit niet zijn, maar ben het wel…’
De ultieme zelfafwijzing…
In de natuur heeft volmaaktheid twee kanten: eb en vloed, donker en licht, volle maan en donkere maan, lente, zomer, herfst en winter. Zonder oordeel, elk met hun eigen prachtige eigenschappen.
Maar wij als mens hebben de norm veranderd: mooi, goed en positief zijn veilig, waardoor lelijk, slecht en negatief in de vuilnisbak terecht komen, onderdrukt, afgedankt.
Hoe zou het zijn als we al die ‘negatieve’, ‘slechte’ eigenschappen van onszelf er gewoon laten zijn? Op een bedje van Liefde laten rusten. Zouden ze dan verzachten, ontspannen? En zouden ze dan helemaal niet zo lelijk en slecht en negatief meer zijn? Zou het kunnen dat het slechts vermommingen zijn en dat onder dat masker iets van jou zit dat ook waarde heeft…
Ik denk dat het de moeite waard is om dit te proberen. Zodat de innerlijke strijd stopt en de zelfliefde langzaam maar zeker steeds groter wordt waardoor de zelfafwijzing oplost.
