Een thema wat op dit moment weer erg de aandacht vraagt in mijn leven. En bij velen met mij.
Steeds meer maskers afnemen, iedere keer weer door de angst van afwijzing heen. Mezelf toestemming geven om helemaal mezelf te zijn en mijn waarheid te spreken. Ook al is het f*cking eng, ongemakkelijk of gewoon niet gewenst. Vooral dan, want ik weet dat het allemaal ‘healing signals’ zijn. En dat ik steeds meer rust en vrede voel in mij. Maar poeh, wat blijft het toch uitdagend…
Wat mij iedere keer helpt is dat het ook een groot cadeau aan de ander is. Geen valse maskers meer, geen filters meer, alleen nog maar de echte Nadine. What you see is what you get. Lekker helder, toch?
En nee, ik bedoel niet die botte, lompe, de ander veroordelende en bekritiserende eerlijkheid; ik denk niet dat we daarmee gediend zijn. Maar wel vanuit hoe IK het ervaar. Met respect voor de ander. En dan mag jij ook eerlijk tegen mij zijn wat het met JOU doet.
En ik weet nog dat ik als klein meisje al erg in de war raakte als ik A hoorde, zag en B voelde. Dus het is een thema wat al heel lang bij me is.
Hoe is dat voor jou? Is er iets waar jij voelt dat je eerlijker over wilt zijn? Neem het risico. Of het valt mee en de ander blijkt het alleen maar te waarderen. Of het voelt heel goed en kloppend en wat de ander ermee doet laat je bij de ander.